Isfahan, rouwen om Hussein en heel veel snoepjes

Inmiddels ben ik in Isfahan aangekomen. In de bus hier naartoe kreeg ik nog het aanbod om bij een vrouw in Isfahan te logeren. Omdat ik hier 4 dagen blijf, vond ik dat een beetje lang, dus heb vriendelijk bedankt. Wel hebben zij en haar man me naar het hotel gebracht. De mensen zijn hier zo super vriendelijk, behulpzaam en gastvrij, daar kunnen wij nog wat van leren.

De laatste 2 dagen van Moharram zijn ingegaan. Gisteren ben ik een avondje in de moskee geweest, omdat er een ceremonie was. Eerst las iemand voor, daarna volgde een preek van een bekende geestelijke (duurde maar liefst een uur). 
Daarna ging het licht uit en begon iemand hartstochtelijk te zingen, het was een rouwbetoon aan Hussein. Het ging er emotioneel aan toe. Hoewel ik de mannen niet kon zien, zongen zij regelmatig mee, sloegen op hun hoofd of op hun hart. Er werd zowel door mannen als vrouwen hartverscheurend gehuild. Respect dat je dat kan voor iemand die al 1400 jaar dood is.
Het was er verder wel een dolle doel, baby's, kinderen, je kon komen en gaan wanneer je wilde, of een beetje bellen of de koran lezen op je telefoon. Kortom een hele ervaring die ik niet snel zal vergeten, maar ik ben dan ook dol op dit soort rituelen (niet dat ik overweeg moslim te worden hoor).

Vandaag en morgen zijn vrije dagen en werkelijk alles is dan ook gesloten. Het uitdelen van eten en drinken is een belangrijk onderdeel van de festiviteiten. Vanmorgen kreeg ik op straat chocomel en soep aangeboden. Vanmiddag een bakje eten. Ik weet zeker dat een van de schapen die ik gisteravond vers gedood op straat zag in dat bakje zat. Zojuist werd ik overvallen door groepen mannen, vrouwen en kinderen die door de straten liepen met vlaggen en soms trommels en snoepjes uitdeelden. Ik heb werkelijk een hele tas vol. 
Verder een moskee bezichtigd en een paar oude bruggen. Niet dat die erg nodig zijn, want er zit geen druppel water in de rivier.